Opening van een school in Chinchero

We hadden Ellen en Lub zondag niet gevonden bij de wandeltocht maar nou bleek Ellen dinsdag ook jarig te zijn en volgens Anika mocht ik gerust komen. Het feestje werd gevierd in café Encuentros, (www.encuentroscafe.com) vlakbij de Plaza de Armas en een heel leuk en gezellig café-restaurant dat gerund wordt door een erg gastvij stel, een Nederlandse man en zijn Peruaanse vrouw. Zij praat en verstaat overigens ook uitstekend Nederlands!
Afijn bij de wandeltocht was ik te laat en nu daarom te vroeg, dat compenseert dan weer hoopte ik.. :) Ellen en Lub kwamen kort daarna ook binnen en het bleek dat zij wel degelijk ook de tocht van afgelopen zondag gelopen hadden en om half 11 vertrokken waren. (inderdaad Ellen, wij hebben ons te snel aangepast aan de "Peruaanse tijd" :) en waren dus te laat..)
Na een gezellig gesprek met een glaasje sap bleek dat er ook nog voor een maaltijd gezorgd was. Het eten was uitmuntend evenals de sfeer en na enige uurtjes was het tijd om met Anika nog enige inkopen te doen voor de kinderen van haar project. Na Ellen en Lub bedankt te hebben voor hun hartelijkheid en gastvrijheid hebben we dus schriften, potloden en boekjes gekocht en een aardigheidje voor de kerst voor alle kinderen. Vrijdag gaan we dat brengen.
's avonds was er ook nog een etentje aangeboden door de Spaanse school. Gezellig totaal met 13 man (en vrouw) lekker gegeten!

Dan donderdag samen met Anika en Nicole mee geweest met Walter en zijn vrouw om een kleuterschool te openen in Chinchero. Zij zijn van de stichting Hope die al 18 jaar ontzettend goed werk doet in Cusco en omgeving (www.stichtinghope.org). Hope bouwt namelijk scholen in meestal zeer ontoegankelijke dorpjes. De materialen worden door Hope terbeschikking gesteld en de dorpelingen zorgen zelf voor de aanvoer van de materialen naar hun dorp en bouwen ook zelf de school. Dit gebeurt dan wel onder leiding van een opzichter van Hope om de kwaliteit te waarborgen. In de afgelopen 18 jaar zijn op deze wijze vele tientallen, wellicht zelfs honderden scholen verrezen. Het motto van de stichting is dan ook "Hope komt daar waar anderen niet komen"

Als wij met de auto van Walter aankomen in het dorp worden we direct verwelkomt door tientallen enthousiaste kinderen en volwassenen. Een welkomstlied schalt uit een luidspreker.. Alle kinderen willen op de foto en ook natuurlijk graag de foto even zien! . Na vele kinderen te hebben gefotografeerd vraag ik of "todos Mamas" even bij elkaar willen gaan staan voor een fotootje. Anika ligt in een deuk want, zo zegt legt ze uit, dat betekent dus "alle (vrouwen)borsten" Blijft lastig hoor dat Spaans :)
Het is een prachtig schoolgebouw geworden en daarnaast is er ook een toiletgebouwtje en een keuken gebouwd. We bezichtigen ook de bestaande lagere school en met name het keuken-gebouwtje staat in schril contrast met de nieuwe keuken.

Dan is het tijd geworden voor de plechtigheden. Het hele dorp is nu aanwezig en de burgemeester en diverse andere betrokkenen brengen hun dankbaarheid onder woorden richting Walter. Diverse kinderen zingen liedjes en hierna wordt de school officieel geopend door een fles champagne die voor de deur hangt met een hamer kapot te slaan. Binnen gekomen mogen wij plaats nemen aan één van de kindertafels waar Inca-Kola (een zoete gele frisdrank met koolzuur, zeer populair in Peru) én gewone cola wordt ingeschonken. De dorpelingen nemen plaats naast elkaar langs de muren. Na wat gezellig keuvelen en dollen met de enthousiaste kinderen is het tijd voor eten. Wij krijgen een enorm vol bord met 2 soorten aardappelen en ehh.. cavia aangeboden. Cavia is voor de dorpelingen van Peru een enorme delicatesse welke voornamelijk bij speciale gelegenheden wordt geserveerd. Het is voor deze arme mensen een kostbaar geschenk aan ons en dus is weigeren natuurlijk niet mogelijk. Het zou ze enorm tegen het hoofd stoten. Walter geeft aan dat we een beetje zouden kunnen eten en de rest bijvoorbeeld mee zouden kunnen nemen. Ik breek de aardappel doormidden en eet deze uit zonder de schil op te eten. Deze is nog helemaal niet zo slecht. De 2e aardappel is oranje van binnen en zoet. Hmmm vond de eerste toch beter.. Dan de cavia.. Ik stel me gewoon voor dat ik een kippetje aan het verorberen ben en dan is het helemaal zo slecht niet eigenlijk.. Sterker nog het smaakt ook wel een beetje naar kip maar ik neem er toch niet veel van. Ben toch behoorlijk benauwd voor een verplicht avondje op het toilet.. Een dorpeling brengt daarna een drankje, volgens Walter het beste te vergelijken met een soort "spiritus" maar wel zeer geschikt om eventuele ongewenste "diertjes" te doden. Gretig schenk ik in... Ik voel het goedje brandend naar beneden zakken en stel me dit voor als een alles vernietigende lavastroom die van een helling afraast.. Ahhh dat overleeft niemand! :) Hmmm anders voor de zekerheid nòg maar een keertje inschenken. Walter kijkt goedkeurend en zegt dat ik gerust de hele fles mag opmaken.. Nou.. twee keer moet toch voldoende zijn hoop ik..!? Ik heb m'n ingewanden nog langer nodig hé.. En dan nog samen met de nodige cola mag het geen probleem zijn opper ik. Na het eten is het tijd voor het toetje, een flesje bier gebrouwen in Lima. We laten ons deze ook smaken en daarna is het tijd om afscheid te nemen en terug te keren naar Cusco. Dit was weer een zeer indrukwekkend mooie belevenis! Ik bedank Walter dan ook van harte en we nemen bij zijn kantoor afscheid en gaan met de taxi naar het centrum.

Even later ga ik met Nicole naar een project van Cositas. Hoog boven de heuvels van Cusco maken vrouwen sieraden en weven doeken en gewaden. Deze worden vervolgens in een fair trade winkel van Cositas weer verkocht. We gaan met Eva van Cositas en enkele anderen per taxi naar het project. Het is nog een aardige rit met de taxi en aangezien er een weg is afgesloten moeten we verder lopend via een zanderig smal pad dat langs toch behoorlijk steile richels loopt.. Het is een armoedige gedeelte van Cusco, onderin staat een man zich te wassen in een plas, overal loslopende honden en de vuilnisman hoeft hier niet te komen want dat kieperen we hier gewoon langs de hellingen naar beneden..
Aangekomen in de werkplaats blijkt er een behoorlijke bedrijvigheid. Een stuk of zes, zeven weefgetouwen en vele werkplekken waar zilveren sieraden worden gemaakt. Dat wil ik natuurlijk steunen, dus Mel, Kim, Joan, één keer raden wat voor souvenirtje jullie krijgen!
Natuurlijk moet ik op aandringen van Eva ook even uitvinden of dat weven nou écht zo moeilijk is en geloof me het antwoord is ja!! Het is inmiddels tegen 7 uur en al aardig donker aan het worden. We kunnen via een betere weg nu een stuk naar beneden lopen en nemen daar een taxi.

PS ik zou eigenlijk vanavond gaan eten bij Andean food, van het project van Anika maar helaas de "cavia" wil er toch uit... :( Had ik nu maar beter naar Walter geluisterd..