De verloren incastad Machu Picchu

Zaterdag dan eindelijk naar Machu Picchu. Deze incastad werd pas in 1911 ontdekt door de Amerikaanse archeoloog Hiram Bingham en was toen helemaal onder de vegetatie bedekt. Er bleken tot verbijstering van Bingham echter gewoon een paar indianen op de oude terassen aan het werk te zijn terwijl de archeologen al eeuwen op zoek waren naar de stad..
De stad bleek al zeker drie eeuwen onbewoond en ook de Spanjaarden die in 1521 onder leiding van Pizarro het incarijk binnenvielen en overwonnen hebben de stad nooit gevonden.

Zaterdagochtend dus om 6.30 uur vertrokken. Eerst met een taxi naar de busopstapplaats en vandaar een rit van een kleine 2 uur naar Ollantaytamboo. In de bus zit ik naast Juan, een weduwnaar uit Spanje die zo'n beetje de halve wereld rondreist. Hij is ook in Nederland geweest. Halverwege stopt de bus echter en wordt gevraagd naar senor Juan. Er staat een taxi voor hem klaar. Voor Juan in de plaats komt de Spaanse Sonia gestrest de bus binnen geklauterd. Ze bleek te laat te zijn en is nu per taxi naar dit punt gebracht. Ook op haar beoefen ik mijn, nog steeds matige, Spaans en dat gaat best aardig.
Zo gaat de tijd snel en dan zijn we al in Ollantaytamboo. Van hier uit gaan we per spoor met PeruRail naar Aguas Calientes. Het dorpje onder aan de berg waar Machu Picchu ligt. De trein is strak geregeld. Er is een gedeelte voor de zogenaamde "backpackers", de toeristen dus, en voor de lokale bevolking. De prijzen voor de toeristen zijn hoog, dit uitstapje kost namelijk 180 dollar, en voor de lokale bevolking heel laag. Ach, gelijk hebben ze, zo kan Peru tenminste wat verdienen aan deze trekpleister. Overigens zijn er ter bescherming per dag maar een beperkt aantal mensen toegestaan om de plek te bewonderen.
De trein zit zoals altijd stampvol en daarom heeft iedereen een vast stoelnummer. Toch meent een dame dat ik op haar plaats zit, maar na overleg met de conducteur wordt ze elders geplaatst.
De treinrit duurt weer 1,5 uur en nu raak in gesprek met Alirio en zijn vrouw, een stel uit Venezuela. Aangezien ik de standaardzinnetjes (hoe gaat het met u, waar woont u, waar komt u vandaan?) er al vrij soepel uit krijg denkt Alirio gelijk dat ik vloeiend Spaans spreek en ik wordt dus bedolven onder een woordenvloed. Soms kan ik het redelijk volgen en soms moet ik ingrijpen met "mas despacio por favor"oftewel "veel langzamer alstublieft!" We hebben in ieder geval een aardig gesprek over diverse zaken maar als dan Venezulaanse president Chávez ter sprake komt mengt ook onze laatste "bankgenoot", een Israëliër die nu in Brazilië woont, zich in het gesprek. Dat geeft mij even een paar seconden om een blik naar buiten te werpen want van kijken naar het betoverende landschap is nog weinig terecht gekomen tot nu toe.
Eenmaal aangekomen in Aguas Calientes moeten we onze gids zoeken. Ik had instructie gekregen om te zoeken naar de gids met de witte vlag genaamd Pedro. Hij moet mij ook mijn toegangsbewijs geven plus een trein en buskaart voor de terugreis. Daar weet Pedro echter niets van maar "no problema" en inderdaad even later ontvang ik het toegangsbewijs en de buskaart. Voor de trein moet ik echter bij terugkomst mij even bij hem melden. Hij zal op mij wachten "no problema". Op het station tref ik ook weer Juan aan die verbaast naar mij wijst "El Holanda?" Juan begrijpt absoluut niet waarom hij nu met een taxi is gebracht (en ik ook niet) maar verstandig als hij is meent hij met een brede glimlach dat je ook niet alles moet willen begrijpen. Dan gaan we het laatste stuk met de bus de berg op.

Het duurt 20 minuten en gaat vaak akelig dicht langs de rand maar ook dit keer overleven we het weer en dan zijn we eindelijk aangekomen in de betoverende incastad. Helaas regent het wel heel licht maar dat mag de pret niet drukken. Ik sluit me aan bij een Engelstalige gids (sorry even géén Spaans) en deze leidt ons 2 uur door de prachtige ruïnestad heen. Zo rond 14.30 mag iedereen nog op eigen gelegenheid de boel verkennen en aangezien mijn trein pas om 18.10 weer vertrekt heb ik dus nog even. Voor de zekerheid vraag ik wel even aan de gids of hij weet waar mijn treinkaartje is mocht Predo er onverhoopt toch niet zijn. Hij geeft mij de naam van een restaurant waar Pedro dan zeker zou moeten zitten "don't worry he is absolutely there".

Machu Picchu is adembenemend, aan weerszijden prachtige bergen en ook hier weer een aantal huizen die met perfect passende stenen zijn gemaakt. Dit zouden de huizen van de priesters en andere belangrijke mensen zijn geweest. Het grootste deel is minder sluitend gebouwd. Ik besluit me dit keer in te houden en maak maar 400 foto's :) Na een grondige verkenning en op twee rustige plekjes een tijdje te hebben gezeten is het weer tijd om terug te gaan met de bus.
Eenmaal weer beneden (ben dit keer even die 400 foto's gaan bekijken samen met een Peruaanse medepassagier, dus geen tijd om me zorgen te maken over de afgrond..) tref ik op het treinstation iedereen aan maar géén Pedro. Ok tijd dus voor plan 2, het restaurant waar Pedro zeker zou moéten zijn. Met wat hulp van lokalen heb ik snel het restaurant gevonden maar, je begrijpt het al, géén Pedro. Ik informeer even bij de pizzabakker en deze reageert gelukkig direct bij het uitspreken van Pedro's naam. Hij snelt naar een la, tovert een biljet te voorschijn en vraagt: "Mr Alfred Ten? Yesss thats me! Nou dat had ik niet verwacht maar blij dat ik het biljet heb en op naar de trein.
Eenmaal onderweg raak ik eerst in gesprek met een vrouw uit New York die 4 dagen de incatrail heeft gelopen en daarna de rest van de reis met John uit Zuid-Afrika die nu in Rusland woont. Dat stuk gaat daardoor weer lekker snel. Het laatste stuk met de bus wil echter maar niet opschieten. Met mijn buurman, een Peruaan op leeftijd valt geen woord te wisselen, en die bus rijdt naar mijn gevoel wel aardig hard.. en is het nou echt nodig die andere bus in te halen? :(
Maar goed zoals jullie kunnen lezen is alles goed gegaan en zo rond 22.00 uur zijn we dan eindelijk weer in Cusco. Vermoeid maar voldaan zoals dat heet. Tijd ook om eindelijk wat te eten. Aangezien ik nog steeds last heb van de cavia heb ik de hele dag maar 2 broodjes gegeten, entosorbine, en uiteraard vele liters water..