Een adembenemende bergwandeling

Nou tijd om de bergschoenen uit te proberen. De 2e dag in Lima was ik in het busje dat ons naar het vliegveld bracht een Nederlands stel tegengekomen, Lub en Ellen. Zij kenden Anika en hadden enkele jaren eerder een tijdje in de buurt van Cusco gewoond. Nicole die ook in het Ninos verblijft kent hun ook weer en nu zouden we samen een bergwandeling gaan maken van zo'n 7 kilometer vanaf Chinchero. Dus vanaf Cusco eerst met een taxi naar Chinchero en dat was snel geregeld want hoewel de eerste 2 taxi's niet buiten Cusco rijden wordt onze vraag opgevangen door omstanders en zo is in no-time een auto geregeld. Tja iedereen wil graag wat bijverdienen..
We zijn wel wat laat en zouden de anderen in Chinchero ontmoeten. Daar aangekomen begeven we ons eerst door de plaatselijke markt waar de nodige kleine souvenirs worden gekocht van de vele kinderen. Ook is de plaatselijke kapper aanwezig die in de buitenlucht een aantal stoelen heeft neergezet.
Helaas, echter geen Ellen en Lub te bekennen en ze hebben geen mobiel. We besluiten dus dan met z'n tweeën de tocht te gaan maken. Nicole weet de weg want dit is al de vierde keer.

Het is werkelijk een adembenemend landschap en ik volg Nicole trouw op het pad. Hoewel pad.. We gaan soms langs redelijk steile afgrondjes en die steentjes die af en toe wegglijden onder je voeten is ook wat minder maar dat mag de pret allemaal niet drukken. Enthousiast vertel ik een verhaal en terwijl ik dat met zwaaiende armen kracht bij probeer te zetten vergeet ik even dat ik de camera in mijn hand heb.. Gelukkig zat het touwtje om mijn pols want die afgrond daar rechts is toch wel erg diep..
Na uren door landschappen waar ik voorheen alleen maar van kon dromen belanden we langzaam weer in de bewoonde wereld. We zijn werkelijk niemand tegengekomen! Nu is het wel even oppassen want een nadeeltje van Peru zijn de vele loslopende honden. Over het algemeen doen ze niets maar af en toe zit er een valse tussen en dan kun je gelijk injecties gaan halen want dikke kans op hondsdolheid hier.. We bewapenen ons dus met een paar stevige stenen want je weet maar nooit hé.. Het dorpje waar we in belanden is erg armoedig. Een kind staat in een stromend soort open riooltje de was te doen en buiten staat iemand op een terras onder een geïmproviseerde douche. Hij duikt weg als wij langs komen. Eenmaal weer het dorp uit komen we langs landbouwgronden waar vele families aardappels staan de rooien. Een boer ziet ons aankomen en schreeuwt naar de kinderen: "Mira (kijk) un papa grande!!!" De dorpelingen staan nu allemaal in de "staarhouding" en diverse kindertjes komen even poolshoogte nemen. De mensen zijn heel erg aardig en tonen ons trots hun aardappelen. Dat zijn inderdaad joekels, zo groot heb ik ze niet eerder gezien! We besluiten weer verder te gaan en nemen iets verderop de bus terug naar Cusco. De bus zit behoorlijk vol en zodra ik binnen stap merk ik dat het plafond niet hoog genoeg is voor mij. Nu hoop ik toch wel heel graag een plaatsje te kunnen vinden want om nou een uur gebogen te staan is natuurlijk een leuk tijdverdrijf voor mijn Peruaanse busgenoten om naar te kijken maar minder goed voor mijn rug. Gelukkig is er echter nog een plaatsje vrij naast een man met z'n vierjarig zoontje. Het kleintje durft mij nauwelijks aan te kijken en nu komen de gekochte souvenirtjes uit Chinchero dus prima van pas. Ik geef de hummel een vingerfiguurtje en dat valt erg in de smaak.Een dankbare blik naar mij en de rest van de reis hoor je hem niet meer.. Ondertussen oefen ik het geleerde Spaans op papa uit. Zo vertel ik hem dat wij in Nederland geen "Manzanas" hebben in de volle overtuiging dat dit "bergen" betekent. "No una!!" voeg ik er nog krachtig aan toe. De man kijkt mij verwonderd aan. Hoor ik toch vandaag op les dat Manzanas appels zijn :) Mocht er dus binnenkort een Peruaan Rotterdam binnenvaren met een scheepslading appels op zoek naar het Nederlandse gat in de markt dan is dat mijn schuld.. sorry..
De bus in ondertussen zó vol dat ik door alle duwende mensen in het gangpad behoorlijk krap zit. Een dikke traditionele Peruaanse vrouw met dito hoed klemt haar buik tegen mijn hoofd aan. Hmm dat truitje mag ook wel eens gewassen worden... Dan komen er twee mannen binnen met een kist waar gezien de luchtgaten duidelijk een dier in moet zitten. Door gebrek aan ruimte plaatsen ze de kist op de hoofdleuning naast mij. Nieuwsgierig kijk ik door de gaten en de Peruaan opent behulpzaam een deel van het schuifluik. Ik zie nu een paar kippenpoten en vraag belangstellend of deze bedoeld is voor "comer" (eten). Verbijsterd kijkt de man mij aan en antwoord verschrikt in gebroken Engels: Comer? You mean eat??? No, no. Het blijkt dus een kip te zijn die ze voor wedstrijden gebruiken. Dat zo'n domme Hollander dat niet begrijpt..
De reis duurt dus zeker een uur en kost wel drie sol (0,75) Eerst ga je zitten en tijdens de rit komt de bijrijder dan afrekenen. Hij worstelt zich met een ware doodsverachting tussen alle zwetende lijven in het gangpad door en schijnt precies uit z'n hoofd te weten wie nou wel en wie niet betaald heeft. Uiteindelijk komen we dan uit in de remise te Cusco waar iedereen eruit moet en waar we een taxi nemen naar het Hotel. Een vermoeiende maar wederom zeer interessante dag!