Een weeshuis in Cusco
Door: Alfred
Blijf op de hoogte en volg alfred
09 December 2009 | Peru, Cusco
Vanochtend zoals altijd weer stipt om 5.45 uur wakker. De zon schijnt door het raam in het dak en dat raam kan niet geblindeerd worden. Meestal doezel ik dan weer door tot 7.00 uur. Heeft zo z'n voordelen want dan verslaap ik m'n tijd hier ook niet. Na het overheerlijke ontbijtje van 10 sol (2,50) met mijn favoriete coca-thee (werkt ook uitstekend tegen hoogteziekte) is het tijd voor mijn eerste Spaanse les. De Spaanse lerares had gisteravond al gegrapt dat ik wel net als alle Peruaanse studenten een uniformpje aan moest.. gelukkig hadden ze mijn maat niet..
Maar goed ik was dus stipt op tijd aanwezig en na de gebruikelijke verwonderingen over mijn lengte konden we beginnen. Ik heb natuurlijk al 8 maanden Spaans gehad in Nederland dus heel veel dingen van deze les was herhaling. Zo gaan we lekker snel tenminste. Om half 1 was de les afgelopen en toen op weg naar Anika en haar vriend Rene. Zij wonen op een prachtige plek met uitzicht over Cusco. Anika had heerlijke nasi goreng gemaakt en al gauw waren ook de zeer aardige zuster en moeder van Rene aanwezig en met wat gebroken Spaanse woordjes kon ik toch nog een (klein) gesprekje voeren. De huishoudelijke hulp heeft dit gezellig samenzijn nog even voor het nageslacht vastgelegd waarbij Violetti, de zus van Rene, toch minstens even mijn lengte wou evenaren door op een stoel te gaan staan.. Zoals je op de foto ziet lukte dat lekker niet :)
Na het eten met Anika meegegaan naar een weeshuis waar 34 kinderen in de leeftijd van zo'n 5 tot 14 jaar wonen. Anika helpt met haar stichting Inmenszo ook hier diverse kinderen. We gingen te voet naar het weeshuis door een deel van Peru waar beduidend minder toeristen komen. In het centrum van Cusco waren ze nog wel wat grotere toeristen gewend maar in deze wijk dus niet.. Een klein meisje blijft staan en schreeuwt ."Kijk mama wat een grote man" Was even bang dat ik straks nog doktersrekeningen zou krijgen van al die verrekte kindernekjes
Maar goed hier buiten het toeristengebied zie je dus ook de andere kant van de stad zoals die vuilnishoop naast de weg waar enkele mensen in staan te zoeken naar bruikbare zaken.. je komt wel meer dingen tegen. Ik had in ieder geval opeens helemaal geen zin meer in kip..
Eenmaal aangekomen bij het weeshuis kwam gelijk Gabriel van 9 jaar aangestormd. Hoe ik heet Oh Alfredo?, en of ik een foto van hem wil maken? En mag ik nou alle foto's zien die op dat apparaat staan? En graag even stoeien als het kan. Nou ok dan, even "vliegtuigje" en "schommelen over de kop" Wauw! Dat was zó leuk dus nog een keer!! En of ik nou even de piano wil zien? J... geen tijd om te antwoorden, ik wordt al aan de hand meegetrokken via de keuken naar de zaal waar een vrijwilliger uit Zwitserland pianoles aan het geven is. Gabriel is zò enthousiast. Je kunt wel zien dat hij heel veel aandacht nodig heeft wat hier gewoon niet mogelijk is. We zijn denk ik 1,5 uur in het weeshuis geweest en Gabriel is geen moment van mijn zijde geweken. Zelfs mijn tas wou hij dragen. Het was erg aandoenlijk en het zet tot nadenken wat je zou kunnen doen om het hier te verbeteren. Dat ligt allemaal helaas echter niet zo gemakkelijk. Daar weet Anika alles van.
Ok hoogste tijd voor mijn huiswerk Spaans. Dat zijn dan weer de nadelen van privéles, je krijgt altijd de beurt...
Maar goed ik was dus stipt op tijd aanwezig en na de gebruikelijke verwonderingen over mijn lengte konden we beginnen. Ik heb natuurlijk al 8 maanden Spaans gehad in Nederland dus heel veel dingen van deze les was herhaling. Zo gaan we lekker snel tenminste. Om half 1 was de les afgelopen en toen op weg naar Anika en haar vriend Rene. Zij wonen op een prachtige plek met uitzicht over Cusco. Anika had heerlijke nasi goreng gemaakt en al gauw waren ook de zeer aardige zuster en moeder van Rene aanwezig en met wat gebroken Spaanse woordjes kon ik toch nog een (klein) gesprekje voeren. De huishoudelijke hulp heeft dit gezellig samenzijn nog even voor het nageslacht vastgelegd waarbij Violetti, de zus van Rene, toch minstens even mijn lengte wou evenaren door op een stoel te gaan staan.. Zoals je op de foto ziet lukte dat lekker niet :)
Na het eten met Anika meegegaan naar een weeshuis waar 34 kinderen in de leeftijd van zo'n 5 tot 14 jaar wonen. Anika helpt met haar stichting Inmenszo ook hier diverse kinderen. We gingen te voet naar het weeshuis door een deel van Peru waar beduidend minder toeristen komen. In het centrum van Cusco waren ze nog wel wat grotere toeristen gewend maar in deze wijk dus niet.. Een klein meisje blijft staan en schreeuwt ."Kijk mama wat een grote man" Was even bang dat ik straks nog doktersrekeningen zou krijgen van al die verrekte kindernekjes
Maar goed hier buiten het toeristengebied zie je dus ook de andere kant van de stad zoals die vuilnishoop naast de weg waar enkele mensen in staan te zoeken naar bruikbare zaken.. je komt wel meer dingen tegen. Ik had in ieder geval opeens helemaal geen zin meer in kip..
Eenmaal aangekomen bij het weeshuis kwam gelijk Gabriel van 9 jaar aangestormd. Hoe ik heet Oh Alfredo?, en of ik een foto van hem wil maken? En mag ik nou alle foto's zien die op dat apparaat staan? En graag even stoeien als het kan. Nou ok dan, even "vliegtuigje" en "schommelen over de kop" Wauw! Dat was zó leuk dus nog een keer!! En of ik nou even de piano wil zien? J... geen tijd om te antwoorden, ik wordt al aan de hand meegetrokken via de keuken naar de zaal waar een vrijwilliger uit Zwitserland pianoles aan het geven is. Gabriel is zò enthousiast. Je kunt wel zien dat hij heel veel aandacht nodig heeft wat hier gewoon niet mogelijk is. We zijn denk ik 1,5 uur in het weeshuis geweest en Gabriel is geen moment van mijn zijde geweken. Zelfs mijn tas wou hij dragen. Het was erg aandoenlijk en het zet tot nadenken wat je zou kunnen doen om het hier te verbeteren. Dat ligt allemaal helaas echter niet zo gemakkelijk. Daar weet Anika alles van.
Ok hoogste tijd voor mijn huiswerk Spaans. Dat zijn dan weer de nadelen van privéles, je krijgt altijd de beurt...
-
10 December 2009 - 07:00
Rangeeni:
Wat een fantastisch werk is er al gedaan voor het weeshuis, mooi gebouw, gezellige tafelkleedjes, kleurig speeltuig in de tuin ... en toch zouden we allemaal, denk ik, best meer willen doen voor Gabriel en zijn medebewonertjes - maar wat? -
10 December 2009 - 09:14
Alex:
Hi man,
Ik lees je verslagen met veel plezier. Het is echt een heel andere wereld en je wel veel contact met de bevolking. Dat was iets wat ik miste toen ik in China was. Daar zag je echt alles als toerist en da's toch iets anders. Ga zo door! Doen wij hier ook. -
10 December 2009 - 10:51
Hugo:
Mooi dat je in de korte vakantie die je hebt een cursus Spaans volgt, ik hoop dat de cursus je een flinke 'boost' mag geven in je uitdrukkingsvaardigheid in deze toch wel moeilijke taal. Door Diekske weet ik er iets van, vanwege haar dagelijkse begeleiding van het Mexicaanse personeel, die haar ten dienste staat. Inmiddels kan zij zich al aardig in deze taal verstaanbaar maken. Maar nogmaals mijn bewondering voor de professionaliteit van de organisaties waar jij mee te maken hebt. Ik hoop dat je op termijn hier je voordeel mee kunt doen. Maar dank voor je prachtige reisverslagen, ik blijf er telkens naar uitzien. Groetjes, Hugo -
10 December 2009 - 18:42
Barbara:
alfredo,
ik heb weer zitten lachen om je lengte verhalen...tjongejonge je bent zelf bijna een toeristische attraktie!!!
Wat kost het eigenlijk om een kind (bijv. Gabriel)een maand onderdak en eten te geven?
Groeten van ons allemaal,
barb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
