Lima en Cusco

Nou ik ben ondertussen aangekomen in Cusco. De reis begon met 12,5 uur vliegen naar Lima waar ik heb overnacht in een hotel en de volgende ochtend gelijk door met een binnenlandse vlucht naar Cusco van een uurtje. Dat ging allemaal voorspoedig. Beide vluchten bij de nooduitgang gezeten dus dat was wel prettig. Bij de vlucht vanuit Lima werd dat, na een bezorgde blik op de monitor, door de medewerkster van de incheckbalie gelijk geregeld .. ("maar u heeft nu een plek met heel weinig ruimte en hoe lang bent u eigenlijk? WAT!!! bijna 2 meter??" :)

Op de luchthaven van Cusco door Anika opgewacht en daar een taxi genomen (nee niet die voor de luchthaven staan maar even een stukje door lopen, dan zijn ze veel goedkoper, tja dat weet je natuurlijk wel als je al 4 jaar in Cusco woont.. :) )

Dus nu in het Ninos Hotel. Een prachtig hotel gebouwd door de Ninos Stichting van de Nederlandse Jolanda van de Berg. De opbrengsten van dit hotel komen ten goede aan de straatkinderen van Cusco dus dat leek me een uitstekende plek om te verblijven.

Toen even het centrum in gegaan en dan zie je gelijk in wat voor een wereld van armoede je bent gekomen. Zodra je op de Plaza de Armas bent aangekomen (een heel groot plein in het centrum van Cusco) wordt je constant aangesproken door kinderen en volwassenen die van alles en wat verkopen.. ansichtkaarten, truien, mutsen, tekeningen, sieraden, en nog veel meer. En natuurlijk ook de schoenpoetsertjes die in grote getale aanwezig zijn. Wonderlijk genoeg spreken de meeste kinderen aardig Engels, wat ze bij navraag volgens hun op school leren. Dat is de afgelopen jaren dan allemaal flink verbeterd. Maar goed, dat was dus wel even een cultuurschok en het is best moeilijk om "no gracias" tegen al die smekende kindertjes te zeggen dus na het kopen van 1 trui, 1 lamariem, 3 giften aan bedelende oude vrouwen, 1 aan een invalide man zonder benen, 1 foto a 1 dollar van vrouw met kindje, 1 keer hetzelfde aan een cdverkoper en nog even 2 keer schoenen laten poetsen heb ik mezelf nu toch maar voorgenomen iets terughoudender te worden, ik kan ze helaas, helaas niet allemaal helpen..

Toen bezig geweest met een kaart te kopen voor mijn draadloos internet. De dongel mocht ik lenen van Don, de oom van Anika en het prepaid internet kon ik dan kopen bij "Claro". Zo gezegd zo gedaan maar na installatie door een medewerker bleek het niet te werken. Dus doorgestuurd naar hun technische dienst die even verderop zat. Het bleek echter vergeven van de "claro" zaken maar na veel vragen in mijn beste Spaans gecombineerd met Engels is het uiteindelijk na enkele uren allemaal goed gekomen. Ik heb nu gelukkig een internetverbinding.

Toen tegen de avond met Anika meegegaan naar een plaatselijke muzikale uitvoering. Heel leuk! Allemaal Peruaanse klederdrachten van kinderen in alle leeftijdsgroepen. Enkele studenten van Anika zouden daar ook optreden en wel volgens hun zeggen rond 18.00 uur. Ze kwamen echter maar niet op dat podium en dus na een paar uur maar even wat gaan eten. Na het eten weer teruggegaan en toen ook even kennis gemaakt met René, de zeer aardige vriend van Anika. Na enige tijd bleek dat studenten pas rond 22.00 uur aan de beurt waren.. Jammer genoeg was ik inmiddels al zo gaar dat ik maar een taxi heb genomen terug naar het hotel. Was trouwens ondertussen zo koud geworden dat die Lama trui goed van pas kwam ook al was ie enige maatjes te klein. Ach opvallen doe je met bijna 2 meter toch al hé..:)

Ik was al veel gewaarschuwd voor hoogteziekte en ja hoor vannacht dus veel last gehad van duizeligheid, misselijkheid en hoofdpijn. Daarom vandaag, zaterdag, erg rustig aan gedaan. Na een ontbijtje met cocathee (dat schijnt te helpen tegen hoogteziekte) nog even het centrum in geweest en de kathedraal van Cusco bezocht met een zeer vriendelijke gids die zich ook afvroeg of ik me wel helemaal lekker voelde? Nee helmaal niet, goed gezien, dus vandaag verder maar even wat rustig aan doen, op bed liggen en een verslagje maken.Dat gaat nu al wat beter. Vanavond wordt hier sinterklaas gevierd en ben ook uitgenodigd.Dat wordt vast gezellig!


Mientras tanto he llegado a Cusco. El viaje comenzó con un vuelo de 12,5 horas desde Lima, donde pasé la noche en un hotel. A la mañana siguiente, immediatamente continué mi viaje a Cusco en un vuelo nacional de una hora ¡Todo resultó muy bien!
Durante los dos vuelos me senté en la salida de emergencia y esto me agradó mucho.
En el vuelo desde Lima una empleada del aeropuerto me dio un asiento en la puerta de emergencia, después de haber mirado el monitor y constatado mi altura ( Me dijo “Ahora usted tiene una silla con muy poco espacio ¿Cuánto mide realmente?” Quedó sorprendida con mi respuesta.. ¿Qué? ¿Casi dos metros?
En el aeropuerto de Cusco me esperaba Anika y tomamos un taxi (¡No, no esos taxis que están delante del aeropuerto, sino aquellos que están más adelante! Hay que caminar un poco, pero son más baratos. Por supuesto que tienes que saber esto si llevas viviendo 4 años en Cusco).

Ahora estoy en el hotel llamado “Niños”. Un hotel magnífico, construido por la Fundación Niños, de la holandesa Jolanda van de Berg. Las ganancias de este hotel son para ayudar a los niños de la calle de Cusco. Por eso me pareció un buen lugar para alojarme.

Después fui al centro y ahí me di cuenta inmediatamente del entorno pobre al que había llegado. En cuanto llegué a la Plaza de Armas (una plaza muy grande, en el centro de Cusco) todo el mundo, niños y adultos, constantemente me quería vender cosas: tarjetas postales, suéters, sombreros, gorros, dibujos, joyas y muchas otras cosas. Y, por supuesto, también los pequeños lustrabotas que están presentes en grandes cantidades.

Fue un choque cultural ver todo esto.La mayoría de los niños habla un poco de inglés y mejor de lo que yo esperaba. Cuando les pregunté dónde lo habían aprendido, me dijeron “en la escuela”. La enseñanza del inglés ha mejorado mucho en los últimos años. Es muy difícil para mí decirles "no, gracias" a todos los niños pequeños que piden en las calles. Por eso después de haber comprado un suéter, un cinturón de cuero de llama, de haberles dado dinero a mujeres ancianas y a un hombre discapacitado, sin pies; de haber sacado una foto por un dólar de una mujer con su niño y una foto de un vendor de CD y de haberme lustrado los zapatos con un lustrabotas, decidí ser un poco más reacio. Por desgracia, no puedo ayudarlos a todos.

Después compré una tarjeta para navegar en internet. El aparato para navegar en internet me lo prestó Don, el tío de Anika y la tarjeta de prepago la pude comprar en la tienda “Claro”. Hice lo que me dijeron, pero, después de que el empleado había instalado el aparatito en mi computadora, no funcionaba. Por eso me mandó a su servicio técnico que estaba un poco más lejos. Había muchos negocios que se llamaban “Claro”, Pero después de haber preguntado mucho, en mi mejor español, combinado con inglés, finalmente resultó todo. Afortunadamente después tenía internet.

En la noche fui con Anika a una representación musical local. ¡Me gustó mucho! Todos eran niños, de diferentes edades, vestidos con trajes típicos peruanos. Algunos estudiantes de Anika también actuarían y, según ellos, a eso de las seis de la tarde. Sin embargo no llegaron y por eso, Anika y yo, después de esperar unas horas, nos fuimos a cenar. Después de la cena, volvímos al teatro y conocí a René, el enamorado de Anika, un hombre muy simpático. Más tarde nos enteramos de que los estudiantes actuarían a eso de las 22.00 horas. Lamentablemente yo estaba tan agotado, que tomé un taxi y me fui al hotel. Hacía muchísimo frío y en ese momento me di cuenta de que la chompa de lana de llama era muy útil. Si bien era un poco pequeña para mí. ¡Qué más da si ya llamo la atención con mis casi 2 metros de altura!

Ya me habían dicho que me podía dar soroche (mal de altura). Y era verdad. Durante la noche estuve mareado, con náuseas y dolor de cabeza. Por eso hoy, sábado, no he hecho muchas cosas. Después de haber desayunado y tomado té de coca (parece que ayuda a sentirse mejor) fui al centro un momento y visité la catedral de Cusco, con un guía muy amable que me preguntó si yo realmente me sentía bien. No, no me sentía nada de bien. El guía lo había notado. Por eso hoy tampoco haré tantas cosas, me acostaré y escribiré en mi blog. Ahora me siento mejor. Esta noche aquí se celebrará “Sinterklaas”, una fiesta holandesa para niños y estoy invitado ¡Seguro que lo pasaré bien!