Rondom Ayacucho en een Peruaanse verjaardag

Vlakbij Ayacucho zijn veel restanten te vinden van de Huari Cultuur, een oude beschaving die omstreeks het jaar 600 na Chr. ontstond. De Wari veroverden veel van de kuststreken en rond 1000 ging het rijk ten onder. Het hele gebied beslaat maar liefst 2000 hectare en wij gaan vandaag opgravingen bekijken op een plek waar ooit de hoofdstad van het rijk was gevestigd. Destijds leefden hier naar schatting 40.000 mensen (ter vergelijking: het Parijs van die tijd had nog niet de helft daarvan).

Aangekomen op onze bestemming kopen we een kaartje a 3 sol per stuk (0,90) en passeren we een bewaker die met een antiek geweer is uitgerust. Ik maak een foto van hem terwijl hij ongemakkelijk een houding probeert te vinden. We volgen de wandelroute langs diverse tempels, huizen en graven en maken een foto met een familie Nativos (mensen die in de jungle leven). Er groeien veel cactussen en Manuel weet precies van welke je de vruchten kunt eten (wat we dan ook doen).

Na een paar uurtjes verlaten we het park en gaan we door naar de pampa, een vlakte waar op 9 december 1824 de beslissende slag tussen Spanjaarden en Peruanen plaats vond. Peru won en was toen eindelijk bevrijd van bijna 300 jaar Spaanse bezetting. Ter nagedachtenis is een 44 meter hoge Obelisk geplaatst en elke jaar wordt de historische gebeurtenis herdacht met authentieke kostuums.

Op het terrein word ik direct benaderd door een jochie met een fototoestel. Of ik een foto wil laten maken van mij met de obelisk? Het is hem blijkbaar ontgaan dat ik een prima fototoestel in mijn hand heb en ter troost stel ik voor dat ik van hem en zijn “collega” een foto maak zodat ze toch iets kunnen verdienen. Ongemakkelijk poseren ze en nemen daarna gretig de beloning aan.

Dan worden we weer aangesproken door 3 jongens. Zij fotograferen niet maar willen de geschiedenis vertellen van wat zich hier heeft afgespeeld. Natuurlijk stemmen we in en de jongens dreunen een monotoon verhaal op met een blik in de verte gericht om hun concentratie niet te verliezen. Wij applaudisseren na afloop uitvoerig (ik heb er niets van verstaan). Als toegift gaan ze ook nog even zingen en dansen en Karin maakt een video daarvan.

De obelisk is indrukwekkend, we lopen daarna nog een stukje rondom het terrein en gaan eten bij een lokaal tentje (letterlijk dus..) waar een oma en haar kleindochter de regie voeren. Als we eten schuiven de loslopende honden direct achter ons aan om te wachten op eventuele restjes. Die zijn er en Karin maakt zo weer diverse hondjes gelukkig.

We gaan door naar het vlakbij gelegen dorpje Quinua dat bekend staat om zijn vele kunstwerken. Bij een lokale winkel bekijk ik de vele mooie poppetjes en beeldjes. Het lijkt mij leuk om er eentje aan mijn kleindochter van 2 jaar te geven en ik pak er eentje op. Als ik het oppak schuift het bovenlijf omhoog en verschijnt een verborgen penis.. Hmm dat lijkt me bij nader inzien toch niet zo geschikt.. Ik wist dat een oude cultuur (Moche) in het noorden beroemd is om hun erotisch aardewerk maar in deze regio was het mij niet bekend.

We eten verderop een ijsje en ik bespeur een ander winkeltje waar ik alsnog een paar aardigheidjes kan kopen voor 32 sol, dus iets minder dan een tientje. Als ik met een biljet van 100 betaal ontstaat een enorme worsteling voor de man met het wisselgeld. Ik zie dat hij 70 sol al aan papiergeld neerlegt en verder aan het doortellen is met munten. Hij komt er niet uit en kijkt vertwijfeld naar mij. Ik help hem en samen tellen we de 68 sol die ik terug moet ontvangen uit. Met wederzijds vele “muchas graciassen” nemen we afscheid.

De volgende dag gaan we naar de verjaardag van de moeder van Manuel. Dat is een een behoorlijke eer want het is meestal een vrij besloten familie gebeuren. We eten eerst gezamenlijk aan tafel en ik probeer wat conversaties te voeren. Heel gemakkelijk gaat me dat nog steeds niet af maar ik ben niet ontevreden. Een van de familieleden is leraar van beroep en hij spreekt volgens zijn zeggen een paar woorden Engels. Al snel hoor ik dat dit vrij letterlijk genomen moet worden want al stommelend en zwetend komen er een paar gebroken zinnetjes uit. Maar ach dit verbaasd mij niets want in Ayacucho ben ik tot op heden nog géén persoon tegengekomen die Engels praat. Zelfs bij een toeristenkantoor bleek niemand de taal machtig.

Na het eten gaat de tafel aan de kant en de muziek aan. Een vrouw trekt mij uit de stoel, ze wil dansen (help!).. Ik ben niet zo’n danser, de laatste keer was op de bruiloft van mijn dochter Kim in 2010 en na de openingsdans hield ik het voor gezien.. Die pasjes, het ritme volgen, meegaan in de flow, het was nooit iets voor mij..
Maar ik besluit mezelf niet te laten kennen, betreed de dansvloer en dapper beweeg ik mee. Meer mensen volgen en al gauw kan ik me meer ontspannen en zie ik mezelf niet meer staan.. Manuel komt ook nog te hulp door te laten zien hoe de Peruanen dansen, het is een soort voetje stampen en vooruit schuiven.
Ah ok,dat kan ik natuurlijk wel! Meer vrouwen willen nu met mij dansen en al gauw vraag ik me af wat er nu toch zo lastig was aan dat dansen al die jaren :)

We drinken bier op de Peruaanse manier. Dat gaat als volgt: iemand pakt een fles bier (halve liter), schenkt een glas in en geeft de fles door aan de volgende persoon. De 1e persoon drinkt het glas leeg, druppelt het restant wat nog in het glas zit in een ander daarvoor bestemd glas en geeft het glas weer door aan de persoon met de fles. Deze vult het weer, geeft de fles door en zo gaat dit verder. Na enkele ronden wordt het glas uit hygiënisch oogpunt vervangen.

Ik drink normaal gesproken weinig, eigenlijk alleen bij feestjes, dus ik wordt al snel vrolijk. Bier hoort wel bij Peruaanse verjaardagen want volgens Manuel gaan er bij een gemiddelde verjaardag gauw 120 flessen door heen.
Dan krijgen we allemaal slingers om en worden we met talkpoeder besproeit. Een nieuwe fase breekt aan want nu gaat het feest écht los, We dansen, drinken tussendoor, dansen weer en dansen nog meer. Karin bemachtigt een trommel en gaat helemaal los. Het is een prachtige ervaring en ik denk dat het maar goed is dat Alvaro, het neefje van Manuel, zoveel foto’s heeft genomen met mijn camera want anders geloven mijn dochters dit nooit :)

Aan al het goeds komt een einde want wij hebben afgesproken om ‘s avonds bij Los Gringos te gaan eten, Dat is een klein gezellig restaurantje op zijn Nederlands gerund door de “Rotterdammert” Peter en Jan.
Peter is de man van Alanya. Zij is de vrouw die hier in Ayacucho16 jaar geleden Los Cachorros (de welpen) is begonnen: een dagopvang én een nachtopvang voor straatkinderen. Karin is haar avontuur in Perú ooit begonnen in samenwerking met Alanya en leuk daarom om weer bij te praten.

We bestellen een lekkere saté en daarna valt alle elektriciteit uit. Dat is vrij normaal in het regenseizoen waar we volop in zitten, en na enkele minuten gaat het licht weer aan. Na 15 minuten is het wéér raak en nu duurt het meer dan een uur. Kaarsen worden aangestoken en de keuken moet volop improviseren zonder elektriciteit. De frites moet worden geschrapt en Peter schreeuwt op zijn Rotterdams de “wijzigingen” door naar de keuken (om de jeugdige lezertjes te beschermen zal ik niet in details treden :) )

Het is héél gezellig bij Los Gringos, veel vrijwilligers komen hier om even Perú te ontvluchten, want de overgang kan groot zijn.
Los Cachorros is alleen op vrijdag- én zaterdagavond geopend en we besluiten zeker terug te komen.



http://www.loscachorros.nl/