Los Cachorros en terug naar naar huis

Toen Karin in 2007 in Ayacucho was werkte ze onder meer voor Los Cachorros, een opvangtehuis voor straatkinderen en kansarme kinderen. Een van de kinderen die daar woonden was de 14 jarige Deysi. Zij was daar geplaatst omdat haar doofstomme en halfblinde moeder niet voor haar kon zorgen. Karin ging vaak een middagje breien met haar en een ander meisje en heeft een speciale band met haar opgebouwd.

Deysi heeft inmiddels zelf 2 kinderen van 7 en 9 jaar en zij heeft moeilijke tijden achter de rug waardoor de kinderen al jaren niet bij haar konden wonen. Gelukkig gaat het inmiddels wat beter, ze heeft onlangs een baantje gekregen bij Los Cachorros en begeleidt nu als ex-bewoonster zélf de kinderen. Ook heeft Deysi een kamer kunnen vinden vlak bij Los Cachorros waar ze per 1 maart met haar kinderen kan gaan wonen. De toekomst ziet er dus gelukkig een stuk beter uit voor haar. Het enige probleem is nu nog een kleine inrichting met wat basale 1e levensbenodigdheden waar ze geen middelen voor heeft..

We besluiten haar te helpen en lopen naar de markt in Ayacucho waar je zo’n beetje alles kunt kopen. Bij een verkooppunt vinden we 2 bedden met goede matrassen samen met een kleine tafel met stoeltjes en dat alles voor héél acceptabele prijzen. Verderop kopen we nog een klein kooktoestel met een gasfles en ook slagen we voor beddengoed en kussens. Nu moeten we alles nog naar de kamer zien te krijgen! Daar weet Karin wel raad mee want als ex-Ayacuchaan (heet dat wel zo?) weet zij wel hoe het hier werkt. Aan het einde van de markt staan namelijk chauffeurs te wachten die je kunt inhuren om je spullen te vervoeren en we vinden er direct één. (Eigenlijk vinden zij jou wel want ze spreken iedereen aan die de markt verlaat). De man wil voor 15 sol (4,50) alles wel even thuisbrengen en daar gaan wij natuurlijk graag mee akkoord!

De verkopers brengen ondertussen alle spullen naar de straat en tevreden wacht ik op de vrachtwagen die komen zal.. Tot mijn verbazing echter begint onze chauffeur alles op het dak van een antiek ogende personenauto te stapelen: bedden, matrassen tafels én stoelen. Met elastieken zit alles in een mum van tijd muurvast (dat heeft hij duidelijk vaker gedaan..) en na ons in de auto te hebben gepropt begeven we ons in de verkeersjungle van Ayacucho waarna het ritueel van toeteren en elkaar afsnijden begint. Gelukkig zijn we vrij snel op de plaats van de bestemming. Het betreft één kamer met een kleine badkamer in een pand op een veilige locatie en dichtbij Los Cachorros. We spreken de huisbazin nog even en zij is zéér content met onze hulp aan Deysi. Blij dat alles nu in orde is zetten we alle spullen in haar kamer waarna we weer naar Los Cachorros gaan om de sleutel terug te brengen.

Diverse kinderen van Los Cachorros willen graag een foto maken met mijn camera en onder mijn toezicht laat ik ze even hun gang gaan. Eén van de jongens heet ook Alfredo, ik schat hem zo rond de 9 á 10 jaar, en die houdt duidelijk wel van een beetje ravotten. Als ik hem even een paar keer in de lucht gooi weet hij van geen ophouden meer en natúúrlijk willen anderen nu ook. Dat blijkt geen goed idee want we zitten hier wél op 2750 meter hoogte en elke inspanning is gauw uitputtend en dat voel ik al héél snel. (Die 55 jaar van mij heeft hier uiteraard niets mee te maken).
Terwijl ik hijgend en snakkend naar adem probeer te overleven heeft één van de jongens alweer mijn camera omgehangen en ik laat hem wijs genoeg even rustig zijn gang gaan. Terug in het land der levenden nemen we afscheid van Deysi en de kinderen.

Onlangs zijn we overigens ook nog op de markt op zoek gegaan naar een vloertrekker. De douche bij Manuel thuis is namelijk gesitueerd in het toilet precies voor 2 urinoirs. De douche heeft om exact te zijn één temperatuur-instelling: ijs en ijskoud... Ik zal hier niet teveel in details treden hoe ik me probeer te douchen, maar ik kan wel prijsgeven dat mijn huidig record staat op ongeveer 5,3 seconden.. De douche wordt door iedereen, man én vrouw gebruikt en als iemand dan gedoucht heeft is alles kleddernat, de volgende die moet plassen staat dan met de schoenen weer in het water en loopt alles de kamer in. Afijn, u begrijpt het, daarom gingen wij dus op zoek naar een vloertrekker.
Dat bleek echter nog niet zó gemakkelijk want een dergelijk nuttig product blijkt tamelijk zeldzaam in Ayacucho. Maar na ettelijke winkels afgelopen te hebben bemachtig ik voor een investering van 5 hele solletjes (1,50) een fonkelnieuw exemplaar inclusief steel!
Moe maar voldaan gaan we nu naar de “mercado”, de markt om groenten en fruit te kopen. Terwijl Karin inkopen doet bij een kraampje en ik ontspannen leun op mijn vloertrekker wordt ik aangesproken door een oud vrouwtje. Zij heeft een aantal fraai bewerkte wandelstokken in haar hand die zij mij aan de man probeert te brengen.. Gelukkig kan Karin de dame in kwestie duidelijk maken dat ik niet leun op een wandelstok en dus ook geen “nieuwe” nodig heb. Demonstrerend probeer ik nog even duidelijk te maken waar mijn vloertrekker voor dient.. de vrouw schatert het uit en de blik in haar ogen spreekt boekdelen: "rare jongens die gringo’s”.
De vloertrekker is overigens een “groot succes” Precies alleen ik en Karin gebruikten hem :)

Het is tijd om afscheid te nemen van Ayacucho en ‘s ochtend nemen we de bus terug naar Lima, een reis van zo’n 10 uur door de Andes. De vorige avond hebben we nog even gegeten bij El Gringo en als we daar vertellen dat we met de maatschappij Molina gaan wordt er met enig ongeloof gereageerd. Zelf zouden ze dat nóóit doen! Jaren geleden, zo leggen ze uit, ging er zo’n beetje iedere week een bus van deze maatschappij het ravijn in. Na enig doorvragen blijkt het echter al snel om 10 jaar geleden te zijn gegaan wat bij mij het vertrouwen weer enigszins hersteld.

De familie brengt ons naar het busstation en het afscheid is hartelijk én emotioneel. De bus vertrekt op tijd en zet direct flink de vaart in. Met name het 1e uur gaat het met flinke bochten door de bergpassen en de ene na de andere auto en collega-bus wordt ingehaald.. Ik probeer net te doen of ik niet bang ben en dat lukt want Karin zegt later dat ze daar helemáál niets van gemerkt heeft.. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze gewoon aardig voor me wou zijn :)

We zitten in het “VIP” gedeelte onderaan de bus. De prijs is 50 sol (15 euro) en de stoelen zijn zeer comfortabel want ze kunnen 180 graden worden gedraaid zodat je zou kunnen liggen. Ik zeg “zou” want dat geldt alleen voor personen die niet groter zijn dan 1,70 m wat dus bij mij direct voor enige problemen zorgt als de passagier voor me de rug volledig naar achter beweegt. Al gauw zit ik volledig klem en voel ik me als een rat in de val. Gelukkig is er achteraan nog één stoel vrij en ik zie dat de oude vrouw die in de stoel ervoor zit de leuning niet naar achteren heeft gedaan. Ik klauter uit mijn stoel en tevreden en comfortabel breng ik zo de laatste 9 uur door. Ik raak al snel gewend aan het rijden en rond 20.00 uur komen we aan in Lima alwaar een vriendelijke taxichauffeur ons bij een hotel in MiraFlores afzet. De laatste 2 dagen genieten we hier in enige luxe van een héél ander Perú.

De reis zit erop, morgen vlieg ik terug naar Amsterdam en Karin enkele dagen later naar Portugal. We hadden elkaar hiervoor niet eerder gezien, maar na weken veel met elkaar gedeeld te hebben is de vonk ontvlamd en gaan we voor elkaar. Eind april zie ik haar weer in Nederland!