Het weeshuis in Tambo - San Miguel

De familie Chavez heeft ons uitgenodigd voor een wandeling naar “La Paz de la Cruz”. Een uitzichtpunt hoog in de bergen van waaruit je een perfect uitzicht hebt over Ayacucho. De dochters hebben traditionele kleding meegenomen voor een fotoshoot die ik van ze ga maken. De foto’s willen we gaan gebruiken voor promotionele producten die de familie kan gaan verkopen.

Eerst gaan we met de taxi en daarna wandelen we ruim een uur naar het hoogste punt. Het uitzicht is fantastisch maar het is wel oppassen dat je niet té dicht bij de rand komt, want een ongeluk zit in een klein misstapje.. Een herdenkingsteken in de vorm van een kleine huisje herinnert aan de arme ziel die hier ooit zijn einde vond..

De meisjes kleden zich om en met Ayacucho en de Andes op de achtergrond zijn er al gauw vele honderden foto’s gemaakt. We wandelen via een andere route weer terug richting de stad en dalen langzaam af. Het is oppassen geblazen om niet uit te glijden én om alles wat op ooghoogte uitsteekt in de gaten te houden. Daar ben ik net achtergekomen want terwijl ik naar rechts keek ging een scherpe doorn van een cactusplant rakelings langs mijn oog en liet een flinke kras achter. Gelukkig is dat net goed afgelopen..
Dan zijn er ook alle loslopende honden die blaffend en grommend je duidelijk maken dat je op hun territorium niét welkom bent. Negeren is de beste remedie en als ze toch lastig worden is alleen het oprapen van een steen al voldoende om ze met de staart tussen de benen te laten afdruipen.

Enkele dagen later gaan we naar San Miguel waar familie van Manuel woont. Hij heeft er vroeger zelf als kleine jongen ook een paar jaar bij zijn opa gewoond. We zullen onderweg een stop maken in Tambo, een klein dorpje, om een weeshuis te bezoeken waar Karin vroeger veel geholpen heeft.
Het is een rit van ongeveer 2 uur en we gaan met een gecombineerde taxi waar we per persoon 15 sol voor betalen (4,50). De auto is vrij nieuw dus dat schept vertrouwen maar eenmaal rijdend kan dat niet gezegd worden voor de snelheid die de chauffeur hanteert. Hij is duidelijk van het type “plankgas” en dat is niet prettig langs al die bergpassen en afgronden.. Na anderhalf uur zijn we dan ook al op de plaats van bestemming.

We worden in het weeshuis vriendelijk ontvangen en na even wachten verschijnt de directrice. Het weerzien tussen haar en Karin is hartelijk. Zij staat inmiddels al 27 jaar aan het roer van het weeshuis en we horen dat er een nieuw onderkomen wordt gebouwd wat einde van het jaar gereed zal zijn.
Hier worden kinderen opgevangen tot 11 jaar, het gaat om weeskinderen én om kinderen uit gewelddadige gezinnen waarvan de ouders niet geschikt zijn om voor hun kinderen te zorgen. Momenteel zijn er 15 kinderen, de jongste is misschien net een jaar en de oudsten zo rond de 10 jaar. We hebben broodjes en mandarijntjes voor ze meegenomen van de markt. Eerst vraagt Karin aan iedereen hoe ze heten. Het 1e meisje slaat direct dicht en de directrice haast zich om te zeggen dat het meisje met niemand praat. De sporen van pijn en verdriet zijn in haar ogen te zien en ik voel een intens medelijden met haar.

De rest van de groep vertelt hun naam, Karin maakt wat grapjes met ze en ik laat ze raden hoe lang ik ben. Als ik ze dan nog hun handjes één voor één op de mijne laat leggen is de hilariteit groot en het ijs gebroken. Ze zingen liedjes en als we afscheid nemen willen de kinderen allemaal een knuffel, inclusief het meisje wat niet praat, en lopen ze mee naar de uitgang om ons lang na te zwaaien.

Dan gaan we door met een andere auto naar San Miguel, een klein bergdorpje op zo’n 3000 meter hoogte. Deze chauffeur vraagt 3 sol per persoon (0,90), we zijn met totaal 6 passagiers, 1 teveel, zodat Manuel achter in de open bak gaat zitten. De weg naar boven is een zandweg, de afgronden zijn vaak diep en er is géén vangrail. Ik vertel de chauffeur daarom dat we in plaats van 3 sol 5 sol zullen betalen maar dan wel verwachten dat hij rustig gaat rijden. Zo’n aanbod krijgt hij duidelijk niet vaak en gretig gaat hij akkoord. De andere passagiers vinden het allemaal héél interessant om met gringo’s in een auto te zitten, ze vragen volop en de chauffeur gaat zelfs stilstaan als ik even een foto wil maken. Deze rit is een verademing in vergelijking met de vorige en al snel bereiken we het dorp.

San Miguel is een echt pittoresk dorpje met een paar duizend inwoners. Toeristen uit Europa kennen ze hier nog niet zo en al snel voel ik de vele ogen weer op ons gericht. Iedereen is uiterst vriendelijk en geïnteresseerd en een klein jongetje fietst met ons mee tot we ergens gaan eten.
We logeren een stukje hoger in de bergen in het huisje van oom Eduardo met zijn vrouw Rita en hun vier kinderen, en als we hem vragen hoeveel toeristen hier nu in San Miguel zijn zegt hij lachend: “twee, alleen jullie!”

Het onderkomen is uiterst simpel, het huisje is gebouwd van adobe (gedroogde klei), ramen zijn open zonder glas, de wc is achter in de tuin in een hokje waar tegelijk een koude douche in hangt. Het gordijn dat dienst doet als deur is op ongeveer navelhoogte van mij en we slapen op een matras op de vloer. De vloer bestaat uit gewoon aangestampte aarde en Karin zegt dat ze hier prima zou kunnen wonen.. Hmm ik persoonlijk zou er toch graag eerst even een laminaatvloertje in leggen..
Maar ach het is allemaal prima, we zijn hier niet voor de luxe maar voor de onvergetelijke schoonheid van de natuur!

De volgende dag gaan we wandelend naar een waterval, deze is een paar honderd meter hoger in de bergen gelegen. De tocht duurt zo’n 2,5 uur en is prachtig. Langzaam horen we het geluid van het donderende water naderbij komen en dan is het zover en aanschouwen we dit wonder van de natuur. Eerst brengt Manuel, als beoefenaar van de traditionele waarden van Perú, een offer en vraagt daarmee toestemming aan de goden van de berg om de waterval te betreden. Hóe we die toestemming gaan krijgen is me niet duidelijk maar er vallen geen rotsbokken naar beneden, het weer slaat niet om en we worden niet spontaan ziek dus ik geloof dat het allemaal wel goed zit..
De waterval is prachtig, het water klettert van honderd meter naar beneden en baant zich met kracht een weg naar beneden. Karin gaat als eerste met de blote voeten het ijskoude water in en ik en Manuel volgen daarna (we kunnen nu niet meer achterblijven natuurlijk). Het is nauwelijks enkele minuten vol te houden maar wel erg verfrissend. Na enige tijd genieten en vele foto’s verder, keren we terug naar het huisje van oom Eduardo.

Vlakbij San Miguel liggen ruïnes van een oude beschaving. De volgende dag brengt een taxi ons er heen waar we wandelen en ons verbazen om de vlak geschuurde stenen, sommige rond, andere vierkant. Op één ervan meen ik petrogliefen te bespeuren (eeuwenoude tekeningen die eerder ook in Arequipa in het Zuiden van Peru zijn gevonden). Ik zie een lijf met een kop en poten, maar het kan natuurlijk ook dat mijn fantasie op hol slaat.. Kijk op de foto en oordeel zelf :)
Op de terugweg passeren we een begraafplaats. Hier worden de arme mensen begraven: simpel in de aarde met een hoop stenen erboven op. Sommige graven hebben nog een simpel kruis maar de meeste graven zijn naamloos. Het contrast met de begraafplaats in Ayacucho is groot.

De laatste dag van ons verblijf in San Miguel gaan we eten volgens een Peruaanse traditie: Pacha Manca (eten uit de schoot van moeder natuur). Dat gaat als volgt: In de grond wordt een kuil uitgegraven waar ijzeren staven bovenop worden gelegd. Daarop worden speciale stenen gelegd waarna er onderaan een vuur wordt gestookt wat de stenen verhit tot 300 graden Celsius. Daarna worden de gloeiende stenen verwijderd en tijdelijk bewaard in een kruiwagen. De kuil wordt schoongemaakt waarna er een laag stenen in wordt gelegd. Daarop gaat vlees en groente, dan weer stenen, dan weer vlees en groente enz. enz. Als al het voedsel tussen de gloeiende stenen ligt wordt het afgedekt met een flinke laag Alfafa, dat zijn lange planten die ook gegeten worden door cavia’s. Ten slotte volgt zeil en aarde waarna alles in een uur gaart en kan worden opgegraven en gegeten.

Voor het zover is gaan we eerst ‘s ochtend vroeg boodschappen doen. Het moet natuurlijk vers zijn dus we zijn daarom al om 6 uur op en begeven ons met de familie naar de plaatselijke “Mercado” (markt).
Het is een waar feest om te lopen tussen al deze veelal traditioneel geklede Peruaanse vrouwen met de mooie hoedjes en de uitgestalde etenswaren. Voor de Peruanen daarentegen is het ook leuke onderbreking van hún dagelijkse sleur want een gringo van rond de 2 meter hebben ze gezien de verbaasde blikken daar niet eerder gezien. Karin maakt wat foto’s en als ik die later terugkijk begrijp ik het wel :)

De Pacha Manca wordt bij de buren gedaan. Zij verdienen weer bij met een klein winkeltje waar ze onder meer bier verkopen. Het wachten wordt dus verzacht met vele “Cerveza’s” wat natuurlijk weer volgens de Peruaanse manier wordt gedronken (zie eerder blog). De zoontjes van het echtpaar slepen constant bier aan en ik stel voor dat ik een foto van de 4 hermano’s (broers) maak. De kleinste van een jaar of 2 reageert echter niet op het roepen van z’n broers en ik besluit hem tot hilariteit van de andere broertjes even op te halen en til hem op om ze te verenigen. De verbijsterde blik van het kleintje weergalmt in alle foto’s die ik van ze maak.. En ik bedoelde het toch zó goed..

De Pacha Manca smaakt geweldig en na afloop keren we terug aar Ayacucho. We hebben ons lesje inmiddels wel weer geleerd en met deze chauffeur maakt Manuel dus vooraf een goede afspraak over de snelheid en na een rustige rit zijn we einde van de middag weer in Ayacucho.