Van Lima naar Ayacucho
Door: Alfred ten Hulsen
Blijf op de hoogte en volg alfred
05 Februari 2017 | Peru, Ayacucho
De vlucht van ruim 12 uur ging sneller dan verwacht en ook de douane en de bagage-afhandeling loopt gesmeerd. Met mijn bagagekarretje sturend naar de uitgang wacht ik (ik geef toe enigszins zenuwachtig) op de dingen die komen gaan. Het lijkt wel of er koninklijk bezoek wordt verwacht zóveel mensen staan er te wachten. Turend van links naar rechts probeer ik tussen alle mensen Karin te bespeuren en dan hoor ik iemand hard "Alfred" roepen. Daar is ze dan! Eindelijk in het echt in plaats van een wazig Skype schermpje. Ze ziet er geweldig uit en het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen, praten voluit, drinken een koffie en gaan dan lopend naar het hotelletje dat ze vlakbij heeft weten te boeken voor
zo'n slordige 25 euro.. Alhoewel het hotel redelijk kanssmakend is op een prijs in de verkiezing horrorhotel 2017 in de categorie "minst afgewerkte badkamers" vind ik persoonlijk helemaal niet dat je mag klagen voor dat geld..
De volgende dag verhuizen we naar MiraFlores, de luxe wijk van Lima, en morgenochtend willen we per busreis doorreizen naar Ayacucho, een reis van 10 uur die ons via de bergen naar het op 2750 meter hoge Ayacucho in het Andesgebergte moet brengen.
Onze taxichauffeur die ons naar een nieuw hotel in MiraFlores brengt heet Martín en is niet nieuwsgierig maar wil wél alles graag even weten. Wat we komen doen in Perú en waar we heen gaan bijvoorbeeld. Als we uitleggen dat we de volgende morgen met de bus naar Ayacucho willen gaan raadt hij dit ten zeerste af. Door heftige regenval zijn veel wegen onbegaanbaar geworden. "Muy peligroso"! (Véél te gevaarlijk).
Een betere oplossing is dus vliegen en Martín brengt ons gelijk even naar het boekingskantoor waar het snel geregeld wordt. De enige vlucht gaat om 5.20, er zijn géén zitplaatsen met extra ruimte en we moeten 3 uur van te voren aanwezig zijn.
We boeken ons hotel, slenteren daarna door Lima, eten lekker aan de kust, nemen een duik in het zwembad in het hotel en gaan vroeg slapen.
De volgende morgen staat Martín keurig om 02.00 uur op de stoep en even later worden we afgezet op de luchthaven. (hij gaf mijn wisselgeld niet terug)
Alles verloopt keurig op tijd. Met de knieën shock en klem tegen de stoel van de voorganger bespeur ik echter vooraan wel degelijk zitplaatsen met meer ruimte en al snel wordt een en ander keurig geregeld door de aardige stewardessen.
De vlucht duurt maar 35 minuten en op de luchthaven volgt voor Karin het emotionele weerzien met Deysi en Manuel. Beiden kent ze al van de tijd van de timmerwerkplaats voor de straatkinderen.
Per taxi gaan we naar het huis van Manuel. De taxichauffeur die ook Alfredo heet (= extra fooi..) doet zijn uiterste best Engels met mij te praten (redelijk zeldzaam) terwijl ik juist Spaans wil praten. Gelukkig komen we tot een compromis en al snel zijn we op de plaats van bestemming.
We gaan deze periode verblijven bij de Peruaanse familie Chavez bestaande uit vader Manuel, moeder Martha en hun 4 dochters Cendy, Angie, Naty en Sumaq Ilyari van respectievelijk 21, 18, 16 en 5 jaar oud. De familie woont samen met Nancy, de zuster van Manuel.
We worden hartelijk ontvangen door de hele familie, drinken wat en delen wat meegebrachte cadeautjes uit.
Het huis is gelegen aan een onverharde straat. Beneden is een piepklein winkeltje met wat frisdranken e.d. waar een klein beetje inkomsten uit komen. De ouders en de jongste slapen achter de winkel in een kleine ruimte. Op de 1e verdieping is een kamer waar de drie meisjes slapen, een kamer voor zuster Nancy en een kamer voor ons. Ook is dit de ruimte waar iedereen eet.
Op het dak in de open lucht is de timmerwerkplaats en de verblijfplaats van vele dieren waaronder papegaaien, kippen, kuikens, een haan, een stuk of 4 honden, een jong katje en niet te vergeten de gans die vervaarlijk komt aanrennen iedere keer dat ik me op het dak begeef..
Misschien een hekel aan gringo's?
Manuel is timmerman van beroep en Karin heeft met hem samengewerkt in de tijd van de timmerwerkplaats. Manuel is een echte ouderwetse vakman, gespecialiseerd in prachtig houtsnijwerk. Het is moeilijk in Ayacucho om werk te vinden als timmerman en vaak blijft het bij kleine opdrachten. Het arme gezin heeft specialistische hulp nodig voor de jongste dochter Sumaq Ilyari die doofstom geboren is én scheefgegroeide voetjes had.
Karin steunt het gezin daarom al jaren en vrij recent nog door de verkoop van Peruaanse spulletjes zoals sokken, tassen en houtsnijwerk van heilig hout (gemaakt door Manuel). Met de opbrengst hiervan én door het geven van voetenbaden in Portugal door Karin, is onlangs een behandeling om de scheefgegroeide voetjes te corrigeren in Lima mogelijk geworden.
Sumaq Ilyari is een betoverend lief meisje. Omdat ze niets hoort en niet kan praten mag ze niet naar buiten zonder begeleiding. Als Karin danst doet ze alles na en ze is gék op dieren. Het jongste katje is ook gek op haar en vaak draagt ze deze bij zich. Ook is ze super slim, ze hoeft maar één keer te zien hoe ik op mijn telefoon foto's bekijk en video's open en daarna kan ik mijn telefoon bij haar inleveren :)
Morgen gaan we Ayacucho bekijken, er is genoeg te zien!
zo'n slordige 25 euro.. Alhoewel het hotel redelijk kanssmakend is op een prijs in de verkiezing horrorhotel 2017 in de categorie "minst afgewerkte badkamers" vind ik persoonlijk helemaal niet dat je mag klagen voor dat geld..
De volgende dag verhuizen we naar MiraFlores, de luxe wijk van Lima, en morgenochtend willen we per busreis doorreizen naar Ayacucho, een reis van 10 uur die ons via de bergen naar het op 2750 meter hoge Ayacucho in het Andesgebergte moet brengen.
Onze taxichauffeur die ons naar een nieuw hotel in MiraFlores brengt heet Martín en is niet nieuwsgierig maar wil wél alles graag even weten. Wat we komen doen in Perú en waar we heen gaan bijvoorbeeld. Als we uitleggen dat we de volgende morgen met de bus naar Ayacucho willen gaan raadt hij dit ten zeerste af. Door heftige regenval zijn veel wegen onbegaanbaar geworden. "Muy peligroso"! (Véél te gevaarlijk).
Een betere oplossing is dus vliegen en Martín brengt ons gelijk even naar het boekingskantoor waar het snel geregeld wordt. De enige vlucht gaat om 5.20, er zijn géén zitplaatsen met extra ruimte en we moeten 3 uur van te voren aanwezig zijn.
We boeken ons hotel, slenteren daarna door Lima, eten lekker aan de kust, nemen een duik in het zwembad in het hotel en gaan vroeg slapen.
De volgende morgen staat Martín keurig om 02.00 uur op de stoep en even later worden we afgezet op de luchthaven. (hij gaf mijn wisselgeld niet terug)
Alles verloopt keurig op tijd. Met de knieën shock en klem tegen de stoel van de voorganger bespeur ik echter vooraan wel degelijk zitplaatsen met meer ruimte en al snel wordt een en ander keurig geregeld door de aardige stewardessen.
De vlucht duurt maar 35 minuten en op de luchthaven volgt voor Karin het emotionele weerzien met Deysi en Manuel. Beiden kent ze al van de tijd van de timmerwerkplaats voor de straatkinderen.
Per taxi gaan we naar het huis van Manuel. De taxichauffeur die ook Alfredo heet (= extra fooi..) doet zijn uiterste best Engels met mij te praten (redelijk zeldzaam) terwijl ik juist Spaans wil praten. Gelukkig komen we tot een compromis en al snel zijn we op de plaats van bestemming.
We gaan deze periode verblijven bij de Peruaanse familie Chavez bestaande uit vader Manuel, moeder Martha en hun 4 dochters Cendy, Angie, Naty en Sumaq Ilyari van respectievelijk 21, 18, 16 en 5 jaar oud. De familie woont samen met Nancy, de zuster van Manuel.
We worden hartelijk ontvangen door de hele familie, drinken wat en delen wat meegebrachte cadeautjes uit.
Het huis is gelegen aan een onverharde straat. Beneden is een piepklein winkeltje met wat frisdranken e.d. waar een klein beetje inkomsten uit komen. De ouders en de jongste slapen achter de winkel in een kleine ruimte. Op de 1e verdieping is een kamer waar de drie meisjes slapen, een kamer voor zuster Nancy en een kamer voor ons. Ook is dit de ruimte waar iedereen eet.
Op het dak in de open lucht is de timmerwerkplaats en de verblijfplaats van vele dieren waaronder papegaaien, kippen, kuikens, een haan, een stuk of 4 honden, een jong katje en niet te vergeten de gans die vervaarlijk komt aanrennen iedere keer dat ik me op het dak begeef..
Misschien een hekel aan gringo's?
Manuel is timmerman van beroep en Karin heeft met hem samengewerkt in de tijd van de timmerwerkplaats. Manuel is een echte ouderwetse vakman, gespecialiseerd in prachtig houtsnijwerk. Het is moeilijk in Ayacucho om werk te vinden als timmerman en vaak blijft het bij kleine opdrachten. Het arme gezin heeft specialistische hulp nodig voor de jongste dochter Sumaq Ilyari die doofstom geboren is én scheefgegroeide voetjes had.
Karin steunt het gezin daarom al jaren en vrij recent nog door de verkoop van Peruaanse spulletjes zoals sokken, tassen en houtsnijwerk van heilig hout (gemaakt door Manuel). Met de opbrengst hiervan én door het geven van voetenbaden in Portugal door Karin, is onlangs een behandeling om de scheefgegroeide voetjes te corrigeren in Lima mogelijk geworden.
Sumaq Ilyari is een betoverend lief meisje. Omdat ze niets hoort en niet kan praten mag ze niet naar buiten zonder begeleiding. Als Karin danst doet ze alles na en ze is gék op dieren. Het jongste katje is ook gek op haar en vaak draagt ze deze bij zich. Ook is ze super slim, ze hoeft maar één keer te zien hoe ik op mijn telefoon foto's bekijk en video's open en daarna kan ik mijn telefoon bij haar inleveren :)
Morgen gaan we Ayacucho bekijken, er is genoeg te zien!
-
08 Februari 2017 - 04:30
Joan:
Fijn dat jullie veilig zijn aangekomen in Ayacucho en weer een mooi reisverslag!
Geniet ervan xoxo -
08 Februari 2017 - 09:51
Kimberley:
Fijn dat het vliegtuig mee viel en dat jullie toch nog extra beenruimte konden scoren! Heel veel plezier in Ayacucho. Ik kijk alweer uit naar je volgende verslag :)
xxxx -
08 Februari 2017 - 20:06
Eric:
Ik zie het voor me Alfred, geniet ervan! -
08 Februari 2017 - 23:32
Barbara:
Hoi Alfred!
Wat ontzettend leuk je verhalen te lezen! Ik hoop dat je nog
Veel gaat meemaken( -
08 Februari 2017 - 23:56
Wilma :
Hoi Alfredo, wat goed dat jullie er bijtijds achter kwamen om vooral niet die lange reis met de bus te maken. Leuk om dit weer allemaal te lezen en geniet van deze weken. -
09 Februari 2017 - 09:47
Anika:
Hola Alfredo, que aventura Peruana! Het begint altijd gelijk, als gaat anders dan gepland. Maar goed idee om met vliegtuig naar Ayacucho te gaan. Bijzonder verhaal weer, geniet van deze prachtige reis en ervaringen! Un abrazo fuerte -
09 Februari 2017 - 19:19
Bregt:
En weer was het prachtig om je verhaal te lezen. Ook geweldig dat jullie bij het gezin kunnen logeren. Vanochtend was nog op het nieuws dat er nog steeds veel wateroverlast is in Peru en dat ziektes uitbreken. Dus doe maar voorzichtig..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
